Dag 14. Bont-day

• Sulgen ~ Feldkirch   80 km

Met het hotel was niets mis. Ik had lekker gegeten, niet teveel, de kamer was prima, en toch kon ik de slaap niet vatten. Dan sta ik gewoon wat later op. Het ontbijt was okay, afgemeten met weinig ruimte voor een lunch. Wel een croissantje. Aan de overkant van de straat vraag ik daarom aan de verse boulanger een pain au chocolat, dat was me de laatste keer uitstekend bevallen. Die had ze niet. Als ik nu eens een lekker broodje kocht en een reepje chocolade als beleg nam, suggereerde de bakkersvrouw. Zo gezegd zo gedaan. Ik zal er verder niet over uitweiden, maar het smaakte prima. En route. De condities zijn goed. Het lichaam doet waar het voor gemaakt is. Het juiste spoor is gevonden. Daar gaat ie, naar Bisschofszell. Daar ga ik een eeuwenoud bruggetje over. Aan de overzijde is een motorclub gevestigd. Ik maak een foto van de grote bike die daar voor de deur staat. Hoewel er niemand in de buurt lijkt te zijn, maak ik over de moto nu geen grapjes. Ik doorkruis weer een aantal leuke dorpen en boerengehuchten. Plots bevind ik me op een groot erf met een terras, speeltuin, rare voorwerpen en klimwerken, bomen die omgekeerd zijn. Het meisje dat dienst doet vraagt of ik met de veer mee wil. Ja, graag. De veerman showt me eerst met trots zijn zelf gefabriceerde BBQ en geeft meteen fotografisch advies. Als ik nu de foto vanuit die hoek maak, dan is het net een UFO. En verrek... Iets verderop staat nog zo'n ding, groter. Die heeft ie gemaakt van een oude melkwagen.
Dan pakt hij zijn rol op als veerman. Kom. Hij helpt de wandelaars zijn schuitje in, pakt mijn zwaar beladen fiets en zet die ook in zijn bootje. Och, hij heeft wel zwaardere fietsen gehad. Hij kent de route: Amsterdam, Basel, Florence, Rome. Hij vertelt niet of die lieden ook daadwerkelijk Rome hebben gehaald met die zware bagage. (straks meer over dat onderwerp). Maar a la, hij is zeer behulpzaam en maakt al varend en sturend een leuke opname van zijn lading. De klim na deze boottrip is heftig, maar ik hou me voor dat het zeker de moeite waard was.
Fietsen, fietsen. Landschappen, dorpjes, torens, beelden, mensen. Ik daal af naar de Bodensee. Ergens passeer ik een minichateau uit 1860 met theehuis ernaast. Het lijkt uitgestorven, maar ik hoor iets. Dan zie ik onder bij het hek een grasmaaierrobot die zijn ding doet. Waarschijnlijk is binnen de stofzuigerrobot bezig zodat huis en tuin spic-en-span zijn als de trotse eigenaren hun vakantie aan de zee gaan vieren.
Als ik dan mijn weg langs de oever van het meer vervolg, stuit ik op een groot glazen gebouw: van Würth. Indrukwekkend. En er staan allerlei beelden in de buurt onder meer van Nike Saint Phalle (laatst nog iets moois van gezien in Den Bosch). Ik bekijk er een paar, buiten en 1 binnen en maak een praatje met de dame van de museumwinkel over Würth, Den Bosch en Hundertwasser. Leuk. Mooi. Ik merk dat naast natuur en een aantrekkelijke omgeving ook kunstwerken me goed doen.
Ik moet verder. Ik heb namelijk een date met de collega van Arthur van het bedrijf Zünd (koopt allen een Zünd, da's nie sund). Naar Widnau. Ergens pik ik weer het traject van een kanaal op en ja, dat fietst lekker. Ook weer kilooooometers lang. Ik ben iets later op de plek van de rendez -vous: Rheinstrasse, Brücke, Widnau. Ik bel Marco en even later arriveert hij in een witte Volvo. Hij stapt uit en zegt, en ik parafraseer: 'Bont, Marco Bont'. Hij neemt mijn grote gele tas in ontvangst en is weer weg. Met een beetje fantasie zie je een Brabantse koerier (zijn er eigenlijk Brabantse spionnen?) met geheime documenten in een gele tas. Locatie: bij drielandenpunt in Midden-Europa, SUI / AU / LIE. Koerier geeft opvallende tas aan een, nee, dé geheim agent van MI6 (of was het 5 of 7). Hier ligt een kaskraker te wachten op verfilming. 
Maar goed ik heb een tas met inhoud minder, dus ben ik lichter.
Ik kom aan in Oostenrijk. Hier fiets ik uiteraard door een Wald. Schön.
Aankomst Feldkirch. Een allervriendelijkste man op een scooter schiet me te hulp en begeleidt me hoogst persoonlijk naar een eenvoudig doch goed pension. Het  lijkt zo'n Gasthof waar mijn ouders in de jaren '50 gingen logeren, met interieur, personeel en lokale gasten uit die tijd. Ik besluit ergens in het historische centrum eens stevig te gaan eten. Ik zie mooie oude en een groot nieuw gebouw, iets van een concertzaal. Vlakbij staat of beter zit het beeld van een rustende man. Goed plan. Op naar het restaurant. Lekkere bouillonsoepje, vleesspies. Ik zit nu al een tijdje in deze zaal. Inmiddels is de tweede of misschien wel 3e lichting aan het eten. Nu zijn de concertbezoekers aan de beurt. Het personeel is druk doende. Mij valt op dat een oberin loopt zoals John Wayne, om een beetje in de filmwereldje te blijven. Tot slot nog dit: bedankt Marco Bont.