Dag 22. Als de aarde beeft.

• Bagnolo San Vito ~ Modena   85 km

Ik ga de derde week in en fiets over een soort dijk, rechts water, links het platteland. Ik zie uiterwaardachtige velden, akkers, boerderijen en kerktorens aan de horizon. Ben ik nog in Brabant? Nee, de lucht en geur is anders. Andere gewassen, heel andere gebouwen en ik kan uren fietsen zonder een snel- of spoorweg tegen te komen, of een pannenkoekenhuisje. Ik ben 'nella campagna'. Eerder noemde ik het al, maar nu ben ik er: de Povlakte. De Po steek ik daadwerkelijk over terwijl er een toeristenbootje met speaker de stilte verstoord, want dat is hier ook echt anders. Het is echt stil. Toch merk ik gaandeweg dat er meer aan de hand is. De omgeving is prachtig. Natuur en agricultuur liggen er piccobello bij. Groener kan haast niet. Er is iets anders. Ik zie wat nieuwe of gerenoveerde panden. Er zijn vooral nogal wat gebouwen kapot. Vervallen boerderijen, schuren of villa's. De overeenkomst is dat vooral het midden van het dak is ingestort. Soms ligt alles tegen de vlakte op een muurtje na. Het is een groot contrast met de verder gave omgeving. In de reisgids was het aangekondigd. Toch is het dan anders als je er doorheen rijdt: het gebied waar precies 3 jaar geleden 2 dagen de aarde beefde. Niet dat alle gebouwen ruïnes zijn. Ik kom ook genoeg huizen tegen waar families buiten spelen, eten, rusten (het is zondag). Ik zie zelfs een perfect gazonnetje met een maairobot in actie. Toch valt op die ene route die ik volg het grote aantal beschadigde gebouwen erg op. Ik wil ook een paar foto's nemen. Dat voelt toch wat vreemd aan, alsof je iemands ellende wilt vastleggen in een kiekje. Misschien is dat ook wel zo. Wat moet een persfotograaf toch brutaal, gevoelloos en/of hard zijn. Foto's nemen van mensen in problemen en dan weer verder. Ik houd afstand, zeker als ik denk dat er iemand woont. Ik ben dan ook nog eens drie jaar te laat. Bij veel huizen staat een caravan in de tuin. Ik kan niet inschatten of dat uit noodzaak of uit voorzorg is. Mensen zie ik deze rit trouwens weinig. Op het juiste moment kom ik gelukkig een leuk barretje tegen. Buiten zitten jonge mannen te praten, binnen oudere mannen te kaarten. Ik vraag me wel af waar alle vrouwen zijn. Ik koop een heerlijk broodje voor nu, 1 voor onderweg, 1 grote cola, 1 cappuccino en een zakje chips om later het zoutgehalte op peil te krijgen. Het is behoorlijk warm. Ik fiets het grootste deel van de dag door een mooi gebied met een bijzonder verhaal over dagen dat de aarde beefde. Ik moet denken aan een liedje van Lou Reed met tekst: 'Life is good but not fair at all'.
Als ik ergens onder een boom 'n rustpauze neem (er zijn trouwens geen bankjes) en een broodje eet, spreekt een fietser me even aan: 'Everything okay?'. 'Oh yes, si si, grazia mille'. Het is me nu minstens vijf keer overkomen dat ik even stil sta langs de weg en mensen vragen hoe het met me gaat en of ze kunnen helpen. Aardig toch? Gelukkig had ik geen hulp nodig.
De etappe zelf verloopt voorspoedig. Toch merk ik dat mijn lijf moe is. Ik voel de spieren in mijn bovenbeen, beginnende kramp in de kuit, rug, armen handen, kop, alles wordt moe. Via een fraaie fietsroute bereik ik Modena. Ik weet eigenlijk niet wat ik moet verwachten. Er is drukte rondom de stad. Het centrum is gezellig druk. In een galerij speelt een straatmuzikant de blues. Bij de VVV word ik uitstekend aan een goed hotel geholpen waar ik gastvrij word ontvangen. De jongeman was pas in Eindhoven om daar te gaan werken. Er was slechts 1 probleem: de taal. Hij vertelde nog dat ie verbaasd was dat ze in drie uur een groot deel van het land hadden doorkruist.  Ik was minstens 2x zoveel tijd kwijt om van Mantova naar Modena te komen. Twee uur later eet ik tagliatelle op een leuk pleintje. Een korte wandeling brengt me in de dom waar 's avonds nog hardop gebeden wordt door een kleine groep mensen. De herhaling werkt als een soort meditatie. Het wordt tijd voor rust. De Appenijnen komen er aan.