Dag 12. Toeristendag.

• Pratterln ~Bad Zurzach   60 km

Het verblijf van meer dan 12 uur in een cel van Ibisbudgethotel is me toch niet slecht bevallen. Mijn pizza kwam gisteravond met gratis cola en sla. Barca won (2×Messi). Na mijn geïmproviseerde ontbijt probeer ik niet alleen uit het hotel maar ook uit deze substad te ontsnappen. Als er een spoorwegovergang is afgesloten hebben mijn GPS noch mijn reisgids daar een antwoord op. Voor je het weet moet je eerst een berg over om weer op de route te komen. Eerst een stukje terug dan maar. Eenmaal weer goed op weg zie ik me gedwongen een langere stop te maken. Ik kom door de outskirts van het stadje Augst waar de Romeinen nogal wat hebben achtergelaten: een amphitheater, een theater, een bakoven, een heiligdom en nog veel meer in het stadje zelf (daar ben ik niet geweest). Augustus Raurica noemen ze het. Hier zijn veel andere bezoekers. Leuk om te zien hoe studenten bij de diverse monumenten staan, kijken en praten, waarschijnlijk over hoe het toen geweest moet zijn. Ik zie ook veel jonge scholieren uiteraard onder begeleiding van vooral vrouwelijke leraren. In het amphitheater komen de driften van de jongens boven en bootsen ze maar al te graag de gladiatorenstrijd na. Toen moest ik even denken aan het ideaal van Marc Chagall over vrede en zo, maar dat is toch wat al te streng. Laat die mannekes lekker rennen. De juf houdt ze scherp in het oog en zal ze nog van alles bijbrengen. Ik vind het wel bijzonder om tussen deze sporen van het oude Romeinse Rijk te lopen. Tegelijk moeilijk voor te stellen dat ze hier daadwerkelijk hebben gewoond, dat gladiatoren elkaar hier afmaakten (onder applaus, dat wel, zoals Messi wordt gefêteerd zolang het goed gaat), dat acteurs hun stuk opvoerden, en dat de bakker en de pottenbakker de oven heet stookten.
Het valt me op dat dit noordwestelijk deel van Zwitserland best druk is. Dat wist ik al een beetje van Basel. Maar ook verder in het gebied rijden vrachtwagens af en aan, wordt gebouwd, gewerkt aan weg en spoor, veel scholen. Alles ziet er prima uit. Natuurlijk zijn er ook rustige stukken. Ergens steek ik de Rijn over en rijd ik in Duitsland. Toch typisch dat ook hier weer gekozen wordt voor de Duitse kant van het water. Op de grensbrug vraag ik een stelletje om een foto van mij te nemen (het wordt routine). De dame lacht. Maar natuurlijk. Nederlands?, vraagt ze. Ze vindt het zo leuk om een Nl-er te horen.  Mijn volgende volzin spreek ik uit in mijn beste Hochdeutsch. In haar ogen zie ik dat ze zich vermaakt met mijn Rudi Carrell-duits. Verderop fiets ik weer langs het water door een natuurgebied. De paden en wegen golven wat op en neer. Goed te doen. Het weer is uitstekend. Ook hier word ik weer verrast door een kerncentrale en ja, deze ligt aan de andere kant van het water in Zw. Ergens in de bossen eet ik mijn bij een kleine supermarkt bijeengesprokkelde lunch. Heerlijk. Ik trakteer mezelf op een aardbeienyoghurtje. De dorpen waar ik door fiets, kunnen zo in een toeristenbrochure: kleurrijke huizen, torens en poorten, wapperende vlaggen, sculpturen en toeristen. En het Rijnwater blijft stromen. Het staat best hoog, denk ik als leek. Onderweg realiseer ik me dat ik erg veel zie en hoor (auto's, maar ik bedoel vooral vogels) en dat ik dat allemaal onmogelijk kan onthouden of navertellen. Dat is godsonmogelijk. Ik maak wat kiekjes zodat ik er later het bijbehorende verhaal bij kan opdissen (of verzinnen). Het gaat vooral om het moment, het moment heet nu.
In Zurzach overnacht ik in een alleraardigst Gasthaus met een mooie binnenplaats waaraan de kamers liggen. Helaas is er geen restaurant, daar niet en in het dorp niet. Dus ga ik de grensbrug over om in Duitsland in het restaurant Der Engel een hapje te eten in een soort Biergarten. Het is een grensoverschrijdend project, die fietstocht van mij.