Dag 31. Roma. Casa dei Matti?

• Osteria Nuova ~ Roma   50 km

Het vertrek vanuit de Azienda was rustig, dat kon ook niet anders in zo'n omgeving. Ik had een solo-breakfast-italian-style. Nog een fotootje van de feestzaal en die glooiende goudgele velden met hooibalen en prachtige bomen. Het laatste stukje ging van start. Ik reed nog zo'n 15 tot 20 km in wat we in Nederland 'buitengebied' noemen. Rust. Ruimte. Lucht. Weertechnisch gezien bofte ik opnieuw. Nog wat heuveltjes. Bosje, akker, weiland. Ik hoopte op een bocht met daarna een verbluffend uitzicht op de Eeuwige Stad. Dat kwam er niet. Ineens was ik in stedelijk gebied. Ik had wel de toename aan zwerfafval opgemerkt en de aanwezigheid van dames van lichte zeden bij een bosrand. In de reisgids was dat laatste al aangekondigd.
Maar goed, je rijdt de ene weg uit. De volgende is 2 of zelfs 3-baans. Nog een buitenwijk met bedrijven, flats, huizen, winkeltjes, en veel, heel veel auto's. In de afgelopen weken heb ik al een paar steden doorkruist, maar dit was andere koek. Gekkenwerk. Natuurlijk weet je het wel: al die fraaie binnensteden die we zo graag bezoeken hebben ook suburbs, bedrijventerreinen, industrie, aan- en afvoerwegen, rijke en arme buurten. Soms kan ik er met mijn verstand niet bij als ik me een beeld wil vormen wat er zoal een miljoenenstad als bijvoorbeeld Chicago, Tokio of Shanghai binnen moet worden gebracht: hoeveel koeien, varkens, kippen, aardappelen, rijst, kroppen sla, water etc. etc. En dan denk ik liever niet aan de afvoer. Trouwens de afvoer van het verkeer ondervindt je meteen: warmte en vieze lucht. Enfin, de auto. Ik rijd er zelf ook graag in.
De stad. Na enkele erg drukke wegen wordt het even minder. Ik zie eindelijk iets 'Romeins': de muur van Aurelianus. Deze volg ik een stuk en dan ben ik toch al erg ver de oude stad binnengedrongen. Verderop passeer ik de ingang van het Vaticaanmuseum (lange, lange rij). Ik ben dus weer in een andere Staat! Nog wat (andere) toeristen ontwijkend, loop ik vervolgens met de fiets aan de hand onder de colonnade door en sta op het Pieterplein. Precies om 12.00 uur.
Ik word bij het bereiken van het doel niet overmand door emoties, maar vind het wel erg mooi dat ik hier nu sta met dit uitzicht en in deze outfit. Eerst mijn meest geliefden informeren. Maar WhatsApp werkt niet ofzo. Teveel andere signalen? Ik ga zitten. Voor me zie ik een heel schouwspel, of eigenlijk meerdere. Mensen kijken rond. Genieten. Staan in rijen. Praten. In de megarij voor de Sint Pieter schuifelen allerlei nationaliteiten voorbij. Ik zie een stel Engelsen met flesjes bier in die rij. Ben benieuwd of die over 1 uur de veiligheidscontrole mogen passeren. Naast me landt een Amerikaans gezelschap. Moeder regelt alles. Heeft overduidelijk de lijnen uitgezet en de touwtjes in handen. De wat onverschillig ogende dochter van toch zeker wel 22 vraagt: 'Mom, where are we? Is this Peter's place? Does the pope live there? ' en wijst naar de kerk. Op het plein lopen verkopers met selfiesticks. Ik heb er al een (bedankt Tuur). Toch maakt een vreemdeling vaak mooiere foto's. En er is er geeneen die met mijn mobiel is weggerend. Grappig is dat men altijd wel een 2e wil nemen en dan door de knieën gaat om een beter gezichtspunt te hebben.
Ik hang een poosje rond op het plein en eet mijn broodje salami. Ik had me voorgenomen een aantal plekken met de fiets 'te doen'. Plein gehad. Next. Engelenburcht. Daar speelt net iemand Hallelujah op zijn viool, van Leonard Cohen (ik hou zelf erg van de versie van Jeff Buckley, zie link). Sentimenteel als ik ben, krijg ik dan wel een brokje in mijn keel. Ik ben er. Op de fiets, geparkeerd op Ponte d'Angelo. Bij het Mausoleum van keizer Hadrianus. Veni, vici. Volgende halte. Ook op Piazza Navona ben ik vaker geweest. Nu kon ik een rondje fietsen. Als ik even stil sta spreekt een Canadees mij aan. Waar ik heen ga. Ik zeg: 'Nergens, ik ben er al'. We raken in gesprek over lange fietstochten  (ik ben nu een ervaringsdeskundige ;-). Hij vertrekt binnenkort op zijn bike naar München. Europa vindt ie prachtig. Zijn eigen stad, Vancouver, leuk, de eerste drie weken. Bye.
Op naar mijn favoriete monument: het Pantheon. Helaas zit binnen een rondje fietsen er niet in. Colosseum misschien. Het kost me wat moeite er te komen. Ik zie achter een hoog hek wel het Forum Romanum liggen, een meter of 5 lager. Ik moet er met een boog omheen. Zo kom ik toevallig bij het Circus Maximus. Dat is dan toch wel indrukwekkend. Bocht om. Straat door. Daar zijn ze dan: de triomfboog van Constantijn en het Colosseum. Wat een gekrioel van mensen. Toch een leuk idee dat men straks in Chicago, Tokio of Shangai vakantiefoto's bekijkt en dan die man ziet met zijn fiets en dat rode shirt.
Dan wordt het tijd mijn slaapplaats te gaan bekijken. Dat blijkt nog een hele rit door deze knotsgekke maar toch zo aantrekkelijke stad. Ik kom aan bij Village Flaminio, een mooie groene camping met een kamer in een halve stacaravan. Bij het avondeten kom ik in gesprek met een Zwitsers stel. Aardige lui. Ik leer dat alles in Zwitserland duur is vanwege de hoge salarissen van buitenlanders (met name Duitsers) en dat in Zuid-Italië rijden met een camper geen doen is. Toevallig ontdek ik dat ook de transporteur van de fietsen er is. Ik kan morgen mijn fiets afgeven dan is die vrijdag in NL. Dat is geregeld. Nu moet ik zelf nog zien thuis te komen.
De fietstocht Best~Dirk~Roma zit er op. Nou niet helemaal: goed thuiskomen en weer bij mijn lieve Brigitte, Arthur en Simone zijn hoort er ook bij.