Dag 15. M

• Feldkirch ~ Thusis   80 km

Twijfel. Hoe zal ik deze dag noemen: Liechtenstein, Aan de voet van de Alpen, 2e lek of 1000? Ik heb de M gehaald. Als het gaat om te fietsen meters ben ik wel op de helft. Ik moet alleen de Alpen, de Appenijnen en weet ik nog wat over. Okay, dat zien we dan wel. Dag voor dag.
Lunchpakketje was geen probleem in de fifties, dus Heute ook niet. Brood met kaas, ham en jam in de tas. Vort met de geit.
Moederdag was hier in Zwitserland zeer fraai. Volop zon. Rugbriesje. Aangedreven door mijn solide benen ging de Koga F3 soepeltjes vooruit en vooruit. 
Een paar kilometertjes buiten Feldkirch sta ik ineens voor een grenspost. Terwijl ik bedenk waar mijn ID is, schiet me zo'n oude film met Danny Kaye te binnen. Hij speelt dan een man die ineens prins wordt van een raar landje in Europa. (voor Amerikanen is dat natuurlijk een brij van landjes, koningen, prinsesje etc.) Die films waren toen wel populair. Nu niet. Wordt wel weer eens camp. Maar zonder gekheid, ik vind het erg leuk dat ik door Liechtenstein fiets. Het is een van de redenen waarom ik deze route volg. Zo doorkruis ik een heleboel landen in Europa. Geen douanier te bekennen overigens. Eenmaal in Liechtenstein waan ik me op een minicolletje ineens in de Giro of de Tour. Ik hoor publiek met bellen loeien of andersom. Nee, het zijn de lokale koeien die me, zoals die beesten dat zo goed kunnen, aankijken of ze willen zeggen: 'Waar ben jij nou mee bezig?'.
De rit door dit landje dat ik grotendeels doorkruis, is zeer aantrekkelijk. De weg voert me langs een gekanaliseerd  (!) deel van de Rijn. Weer kilooooometers lang.
Eerder al in Zwitserland, nu in Liechtenstein zie ik veel skaters en speciale routes. Let op mijn woorden. Straks verliest Sven de 10k van Franz von Liechtenstein.
Op een voor mijn gevoel nog zeer aangename want grote afstand, zie ik meer en meer echte bergen met witte toppen. Later op de dag bekruipt me toch een ander gevoel: ik fiets in een fuik. Ooit moet ik over zo'n rotsklomp heen. Op de brug tussen weer 2 landen, vraag ik een stel, jawel, of ze een kiekje willen maken. 'Ah, sie sind aus Holland. Da hat man ja keine Bergen. Seh dort, da sind die Bergen.' Ja ja, wrijf het er maar in.
De koers verloopt verder voorspoedig. De lunch verorber ik aan de waterkant met mijn tenen bijna in het water. Als ik verderop een foto wil maken van een mooi landschap dat er uitziet als een aangelegd park, zie ik dat het dat ook is. Ik fiets (bijna) op een golfbaan. Ik overweeg mijn helm op te zetten.
Ik kom niet in, maar heel dicht bij plaatsjes als Bad Nagaz, Maienfeld, Landquart, Haldenstein, Chur. Als ik een klein stukje langs de snelweg fiets, zie ik dat de afslag 'Heidi' staat aangegeven. Ook de fietsroute geeft die optie. Die laat ik even gaan. Ik kies voor de zogenoemde Polenweg bij Domat. Dat is geen Zwitserse discriminatie, maar een door geïnterneerde Poolse soldaten in WOII aangelegd pad door bossen en rotsen. Op de top staat een soort gedenkteken. Wellicht waren de omstandigheden niet prachtig, de route wel. Er zit een klim in van 9%. Met wat hijgen en pauzeren red ik het. Dan verder door de bossen. Grotendeels afdalingen. Het lijkt soms MTB-en. Betekent dat nu verloren energie na de vorige klim en het vooruitzicht van een nieuwe, of gewoon lekker ff makkelijk. Gelukkig herstel ik steeds snel. Toch kom ik op het idee om eens een rustdag in te lassen. Als ik serieus ga denken aan een bedje, heb ik pech: mijn 2e lekke band. Eerst even bellen voor een kamer. Ik bel een B&B. OK. Maar waar ben ik nou eigenlijk. Chur of Thusis.  Dat scheelt toch zo'n 25 km. Ik ben door het gaatje in mijn band even niet zeker. Ik heb mazzel: ik sta op loopafstand van de B&B. Toch de band even plakken. Ik zie dat ook de buitenband wel heeft geleden van de vele onverharde paden. Geplakt. Op naar het bed die in een niet al te grote, maar modern ingerichte kamer staat.
Na de douche loop ik door de hoofdstraat van Thusis. Veel is dicht. Ik kom bij een traditioneel ogend restaurant. Ach, een schnitzel gaat er best in. Als ik binnenstap word ik zo'n 50 jaar teruggeworpen in de tijd. Alweer. Inrichting uit jaren 50/60 is in prima staat. De sfeer biedt perspectief, echter, ik ben en blijf de enige gast. Wat een verschil met gister. Het eten en bier is er niet minder om en de dame die jong was in de sixties is uiterst vriendelijk.
Aan het einde van deze dag concludeer ik dat ik: via Liechtenstein aan de voet van de Alp(h)en sta; meer dan 1000 km achter de kiezen heb; nog een flinke via te gaan heb; en toe ben aan een rustdag.