Dag 21. Een goeiendag

• Nuvolero ~ Bagnolo San Vito   90 km

Het ontbijt na de goede nachtrust was een beetje behelpen. Ik werd door twee heren bediend. De oude man in het barretje aan de voorzijde van het gebouw, zo'n typisch geval waar je een ijsje haalt of staand aan de toog een capuchino drinkt, bleek de vader van de vrolijke dame die ik gisteren had ontmoet en de schoonpapa van de goedgemutste en gastvrije kok. Deze twee bezorgden me zeer behulpzaam en met veel zorg en vriendelijkheid mijn ontbijt: 1 capuchino, 4 stukjes stokbrood, evenzoveel kuipjes jam en 1 croissant in een plastic zakje. En het was heerlijk. Natuurlijk speelt de ambiance mee. Toen ik de eerste hap had genomen, kwamen 2 mannen en 1 vrouw binnen. Ze keken even mijn kant op. Schoonpapa zei iets en nam aan een tafeltje plaats. Ik zat overduidelijk op hun vaste stek. Met de barman had ik trouwens nog wel een korte conversatie. Ik: "Juve finale" (ik had de posters gezien en het gesigneerde shirt van Pirlo!). Hij: "Sempre Juve. Finale. Berlin."
Toen ik wat later vertrok bedankte ik de kok en zei dat ik me er zeer welkom voelde. Waarop hij me het kaartje van de Albergo gaf, voor als ik nog een langs wilde komen.
Het kostte me wat moeite de draad van de route weer op te pikken. Eenmaal gevonden ging het van een leien dakje. Superweertje. Licht briesje. Uitstekend fietsweer. Met nog een bochtje richting Lac di Garda zou ik dan echt zuidwaarts gaan. Zoals eerder regen de dorpjes, mooie stekjes, natuurschoon zich weer aaneen. Als ik zicht krijg op het Gardameer leg ik dat natuurlijk vast. Ik kom heel even in de buurt van de oever, maar dan buig ik af. Richting Mantova.
Eerst kom ik nog bij een monument ter ere van gevallen soldaten in een slag uit 1859. In de kapel zie ik iets bijzonders. In de absis zijn tientallen, wel honderden schedels in de wanden geplaatst. Daaronder liggen de beenderen netjes opgestapeld. Het gaat vooral om jonge gasten. Ook thuis sta ik wel eens stil bij die jongemannen die in een vreemd land moeten gaan vechten en daar sneuvelen. Zoals Joe Man in Best. Jongens van soms slechts 18 of 19. Ik blijf dat bijzonder vinden.
Zo langzaam maar zeker kom ik toch echt in het vlakke land, niet dat van Brel (mooie liedje trouwens, zie link), maar Po. Met een riviertje, een groot kanaal en een klein. Lange fietspaden. Ik passeer boerderijen, landerijen, een kasteeltje hier. villa's daar, wijngaarden, olijfbomen. Het is een mooi land. Bij wat grotere dorpen en zeker in de steden is het druk, veel verkeer, veel oude maar ook veel jonge mensen. Daarbuiten is het rust, lucht, vogeltjes die fluiten (als je dat kunt horen weet je dat je de drukte uit bent), bijna staalblauwe lucht.
Het pad naar Mantova voert langs een kanaal dat onder meer verbonden is met de irrigatiekanalen in het veld. Een lekkere rit. Als ik in de stad kom is het een drukke, gezellige boel. Het barst ineens van de toeristen, studenten, actievoerders (met name veel lawaai van de aanhangers van Beppo Grillo), een mooi oud historisch centrum en veel terrasjes. Ik kijk goed rond, eet en drink uit mijn tas, word bijna verleid door de stadse genugten, kies met al mijn bagage en fietspakkie toch liever voor de rust en rijd verder dwars door de stad, de andere kant er weer uit. Ik beland in Bagnolo San Vito. Een apart gehuchtje. Als ik voor de herberg sta (toch mijn eerste keus) spreekt een voorbijganger me aan en zegt dat de zaak gesloten. Mij wordt niet duidelijk voor hoelang. Maar, vervolgt hij, als ik de hoek om ga, kijk daar bij het trapje, dan kan ik wel aankloppen. De herbergier ligt vast even te slapen, besluit hij.
Ik besluit een klein stukje terug te fietsen en kan terecht bij een modern ogend, maar niet druk bezocht hotel. Wat later probeer ik de horeca in het dorp opnieuw uit. Nu om te eten. Lastig. Ik loop ergens naar binnen waar mogelijk iets te halen valt. Trap op. Daar staat mijn Aziatisch ogende kelner van vanavond. Ik eet pizza en een ijsje met steeds het idee dat ik in de Chinees zit want de keuken die ik ruik, roept die gedachte bij me op. Bovendien zijn er twee grote TV-schermen. Een met schreeuwerige Italiaanse programma's, de andere met een show met ik denk Chinees zingende dames. Confusing.
Dan terug naar het hotel. Het bed roept. Eerst nog even bellen met Brig. Dat herinnert me aan mijn studietijd. Toen hadden we ook veel telefonisch contact. Ik moest wel voldoende kwartjes hebben anders werd het een kort gesprek. Nu zit ik in Bella Italia , vlak bij de Po.