Dag 20. Minderdag

• Palazzolo sull'Oglio ~ Nuvolera   60 km

Het gaat zoals het loopt. Vandaag was een wat mindere dag. Minder km's, minder weer, minder energie, minder drive. Aan de nacht lag het niet. Ik heb prima geslapen in een bijzondere kamer met de luiken op een kiertje. Het ontbijt was minder. Beetje karig met een soort croissantje en 2 koeken. De koffie was uitstekend. Aan tafel zat ook een zakenmanachtig type op zijn I-pad te turen. Hij keek me niet aan. Er was verder een wat vrolijker tante. Zij sprak goed Engels en logeerde hier om een conferentie over holisme en gezondheid bij te wonen. Interessant, denk ik. De juffrouw die het ontbijt serveerde is alleraardigst, denk ik, want ik kan er nauwelijks een woord mee wisselen. Dan sluiten ook nog een oude heer en een jongere dame aan. Ondanks de vorm van de tafel, ovaal, vindt er nauwelijks communicatie plaats en ontstaat er een raar sfeertje. Dat was gistermiddag heel anders. Ik werd toen welkom geheten door de dochter van de eigenaar. Ze spreekt meerdere talen, liever Frans maar op mijn verzoek hebben we an English conversation. Ze vertelt: vader komt zo, is architect, zij studeerde theater en dans, onder meer in Parijs, het pand was van opa, ze werkt op scholen. Die ontvangst was prima. De ochtend is wat afstandelijker.
Fiets 'inladen' en on y va. Ik zit weer precies op de route, da's meegenomen. Toch wordt die route snel onduidelijk. Ik kom op een jaagpad. Errug smal. Ik heb allerlei drukke wegen en kruispunten gehad, beklimmingen met ver- en dieptegezichten, snelle afdalingen, maar dit stukkie vond ik by far het engste. De breedte van het paadje varieerde van 80 tot 120 cm. Aan weerszijden kon je flink vallen. Rechts in het water een meter of wat lager, links een paar meter van het talud af. Bij een stuurfout, die je zelden maakt, maar ja,  de psyche, heb ik een serieus probleem. Op het gedeelte dat net zo breed is als mijn fietstassen zit ik op de stang en ga voetje voor voetje verder. Omdraaien kan niet! Te smal. Behoorlijk bezweet (inspanning, warmte, angst?) bereik ik het einde. Dan nog het goede fietspad vinden. Hoe kom ik over de weg die een meter of 4 boven mij loopt. Ook dat red ik. Daarna gaat het een stuk beter. Het gekke is wel dat de route hier noordwaarts gaat. Dat voelt niet goed, maar er is over nagedacht dus vooruit. Ik bereik het Iseomeer. Nog weinig te beleven. De rit daarna is mooi: wijngaarden, klimmetje, akkers, mooi weggetjes, een verdwaald kasteel. Het tempo ligt niet zo hoog. Er staat ook flink wat tegenwind. Dat doet me denken aan de fietstocht die ik met Jean-Luc naar Zoutelande maakte. Meer dan 100 km harde tegenwind. Deze Italiaanse bries kan ik wel hebben. Toch is het benauwd en er dreigt regen of zelfs onweer.
Brescia haal ik droog. Ik neem wat foto's en ga verder. In de buitenwijk barst het los. Eerst wat regen, dat kan ik met mijn kekke gele jasje wel tackelen.  De stortbui is me teveel. Korte pauze onder een spoorbrug, niet de meest gezellige plek. Ik miste al wat energie en dit is niet goed voor het moraal. Als het wat mindert, stap ik toch maar weer op. De wolken blijven dreigen. Ik ben inmiddels nat van buiten en klam van binnen. Ik kijk eens op de kaart en besluit een onderkomen te zoeken. Dat viel niet mee. Zeker 4 maal hoorde ik: complet/full/no room. Ik begreep dat het druk is vanwege een wedstrijd. Ik dacht aan de Giro. Als ik een vrolijk gestemde dame aan de telefoon heb, krijg ik het ja-woord. Het is nog vlakbij ook. Eenmaal terplekke begeleidt ze me met mijn fiets naar mijn kamer. De wedstrijd is een autorally, de Mille Miglia. Die zouden we met de broers wellicht nog ooit eens gaan rijden. Nog even een oldtimer regelen. Nu ben ik binnen. Een uurtje later bliksemt het en valt de TV uit. Hopelijk morgen beter.