Dag 28. Lost in paradise

• Asciano ~ Ponticelli   70 km

Nachtrust doet goed, dat kan een mager ontbijtje niet bederven. Ik sprak nog een Nederlands stel. Al jarenlang maken zij lange fietstochten. Dat bevalt ze erg goed. Ze zijn duidelijk meer ervaren. Direct na het ontbijt zijn ze verdwenen. Ik moet nog even naar de fietsenmaker want de band moet op spanning en ik loop de COOP binnen voor bananen en cola. Lekker weertje, grijs, maar geen regen en niet koud. Ik kom eerst in een bosrijke omgeving. Een stuk verder volgt de route een kanaal of stroompje via een onverharde fietsstrook. Het is de Sentiero della Bonificia. Het paadje lijkt een beetje op een mtb-pad. Ik kan mooi aan mijn maten in Boxtel vertellen dat ik ook nog een mountainbike trip heb gehad. De omgeving is weer prachtig. Ik heb het idee dat ik van het ene in het andere natuurgebied rij. Ik zie allerlei vogels, een haas, weer een dooie slang, bevers of waren het ratten. De weg wordt wel steeds slechter en vooral natter. Als het smalle pad verbreedt rijd ik in een laagliggend en dus nat terrein. Het vervelende is dat die bekende Toscaanse grond door de regen in kleverige klei verandert, zware klei. Mijn mooi vormgegeven fietsje met spatborden dicht op het wiel kan dat niet verwerken. Het slipt lekker dicht. Dan is het wel erg moeilijk fietsen en dat niet even maar kilometers lang. Af en toe maak ik het schoon met een stokje. Het plakt enorm. Tot overmaat van ramp sta ik ineens voor een gesloten hek. Hoe moet ik daar doorheen komen. Ik had al plannen om mijn fiets op een of andere manier over het hek te krijgen, maar zie dan een eerder gebruikte methode: een deel van het hek kun je ombuigen en dan erdoor kruipen. Verder. Meer van wat ik had. Inmiddels loopt mijn gps route niet meer synchroon met de werkelijkheid. De natuur blijft prachtig maar ik blijf aanmodderen. Midden in dit paradijselijke gebied begin ik wel een beetje te balen: fietsen gaat bijna niet, de route is foetsie, ik loop, wielen draaien niet, de ketting zit vol modder: lost in paradise. Ik moet natuurlijk wel verder. Een beetje geluk heb ik wel: het regent namelijk niet. Eigenlijk ideaal weer om een lekker stukje door te karren, op asfalt. Als ik een verharde weg zie, ga ik die op met het idee deze niet meer te verlaten. Ik moet er slechts een beetje voor omfietsen, wel met een echte klim waarvan de reisgids zegt die beter niet te nemen (maar dat lees ik pas later). Boven aangekomen vraag ik een man die zijn achterplaats met een tuinslang aan het schoonspuiten is, of ik die slang even mag gebruiken om mijn fiets en vooral de banden en ketting wat schoner te krijgen. Maar natuurlijk mag dat. Dat rijdt een stuk lichter. Uiteindelijk kom ik toch weer uit op de goede route, vlak voor een station. Pauze. Ik peuzel een heerlijke verse chocoladecake op. Mmmmmm. Om de fietsmoed er in te houden, besluit ik vandaag toch nog door te fietsen, ondanks de dreigende wolken. Op de lange rechte stukken asfalt is het goed door pedaleren. Nog geen regen. Een bochtje en een hotel. Mazzel. Vlak voordat ik een welverdiende douche neem, begint het buiten hard te regenen. Mazzel. Toch is Rome nog zeker 165 km weg. Dat is nog een heel stuk.
Beneden is een restaurant. Ik vraag om een tafeltje. Helaas, alles is gereserveerd. Wat een verschil met gisteren. Ik kan wel een pizza bestellen en met een Peroni op mijn kamer op eten. Heerlijk. Ponticelli is niet het paradijs, maar voor nu is het perfect.
Had ik al verteld dat ik weer een fraai stuk Toscaans landschap heb doorkruist? Ik neem me voor eens zo'n kleine, nieuwe Fiat 900 te huren en samen met Brig te gaan cruisen.