Dag 11. Einde Boek 1

• Eguisheim ~ Pratterln (SUI)   90 km

In de ochtend word ik zeer vriendelijk uitgenodigd om aan de ontbijttafel in de serre plaats te nemen. De goedlachse vrouw heeft het goed geregeld. Ook twee andere, Duitse gasten schuiven aan. Er ontspant zich een aangenaam gesprek, vooral tussen de gastvrouw en de Herr.  Af en toe voegen ik of de echtgenote van de Herr wat toe. Best 'gemütlich'.
Goed gemutst pak ik in en stap ik op. Richting Die Schweiz. Het weer is fantastisch. Soms een beetje tegenwind. Nou nie mauwen. In het dorp koop ik eerst nog een vers stokbrood (!), wat worstjes, mandarijnen en Coca Cola. Dan zuidwaarts. De plaatsen rijgen zich aaneen. Op een enkel klein bultje na blijft het vlak. Als ik aan een jongeman vraag of er ergens water te krijgen is, stellen we samen vast dat alles in het dorp gesloten is ... behalve le Mairie. Zo kom ik toch nog in een gemeentehuis en krijg daar lekker water van een Franse collega. Voorbij Munchhouse beland ik in een groot bos met lange lange fietspaden. Foret Domaniale de la Hardt. Ik fluit wat terug naar de vele vogels, maar ze reageren niet op mijn deuntjes. Dan pak ik weer een kanaal: Le Canale du Rhone au Rhone, groter en breder dan alle vorige. De natuur eromheen is een lange groene strook met langzaam slingerende fietspaden. Dit fietst heerlijk. Ergens bij een kanon uit WOII wordt het tijd voor mijn lunch. Met het stokbrood is niks mis, in tegendeel, samen met worstjes en een mandarijn smaakt het me uitstekend.  Als ik zo wat weg kauw, nadert langzaam een andere lange afstandsfietser (herkenbaar aan fiets, outfit en bepakking). Hij maakt wat foto's van het oorlogsmonument. Steeds beweegt hij zich een stukje voort met de fiets tussen zijn benen. Een beetje onhandig. Dat komt omdat hij niet steeds zijn been over de bepakking kan of wil gooien. Zo vertelt hij me. Hij komt uit de buurt van Lyon en is op weg naar Wenen. We wensen elkaar Bon Voyage. Ook ik hervat mij route. Na het brede volgt een alleraardigst smal kanaal met een jaag/fietspad van vele kilometers lang. Hier rijd ik als een streep op een hard onverhard smal pad (met dat heerlijk knisperende geluid van de banden) door een echt schitterend stukje Frankrijk. Autovrij tot Basel. Via het levendige Huningue kom ik plots in een soort industriegebied. De opmaat naar de grensovergang. Toch een merkwaardige toestand: waarschuwingen, Zoll, Douane, gebouwen met overkappingen. Eenmaal daar: geen kiep te zien. Je zou bijna op het raam willen kloppen en vragen of je binnen mag komen, in het land.
Feit is: ik ben in Zwitserland, in Basel. Eerst het centrum vinden. Dat duurt even, maar als ik er langzaam binnenga, zie ik veel leven, veel jonge mensen, trams, winkels, muzikanten. Een hele drukte. Ineens sta ik voor het beroemde  Roothuus. Als ik een Aziatische man vraag een foto met mij er op (with me) te maken, schudt hij zijn hoofd, zegt 'no' en loopt verder. Een paar passen verder bedenkt hij zich, komt terug en corrigeert op subtiele wijze mijn gebrekkige Engels: of ik wil dat hij een foto van mij wil maken (en niet met mij) ? Ja, inderdaad. Ik merk dat ik in sommige gesprekken alle mij een beetje bekende talen door elkaar hussel en samenpers met een soort Nederlandse zinsopbouw. Vandaar de soms wat vragende blikken. Ik wijd het steeds aan mijn vermoeidheid.
De stad is me met al mijn bagage te druk. De poging om net voorbij Basel in een knus dorp bij een Gasthof aan te kloppen, mislukt. Iets voor zessen bel ik het Ibisbudgethotel en beland in een cel ;-). Voordeel is dat men pizza komt brengen en ik naar de Champions League zou kunnen kijken als ik niet zou zitten te typen op mijn telefoon.
Al met al: ik zit in Zwitserland. Het eerste boek van Benjaminse heb ik uit. Het was soms zware stof, een gevecht met de zwaartekracht, maar met vele boeiende en fraaie passages. Ik pak het 2e boek. Op naar de Alpen, of is dat wat overmoedig.