Dag 17. Klimgeit

• Thusis ~ Chiavenna   70 km

Geen klimgeit. Ever.
De dag was dit keer al vroeg begonnen. Ik had me voorgenomen op tijd uit de veren te komen, dat kan in Zw. (Dekbed, 6.45 uur, en geloof me dat is errug vroeg voor mij), licht te ontbijten en de rit over de Alpen te beginnen. Het zou warm worden vandaag, vandaar. Dus zo geschiedde. Nog vlug 2 broodjes en een echte pain du chocolat gescoord in het winkeltje onder mijn kamer. Deze bakker is vers en vroeg.  En daar ga ik. Iets doen waar ik me eigenlijk geen voorstelling van kan maken: de Alpen over, op mijn fietsje. Deels is het een herhaling van de eerste week, alleen nu gaat het om echte bergen. Via de Via Majala moet ik omhoog. En omhoog gaat ie. Direct klimmen. Tig %. En het gaat voor geen meter. Ik fiets als een baby: met pap in de benen. Later op de dag volgt nog het zuur, de stijfheid en de pijn in de benen. Ik moet verder. Wat kan ik anders? Het is nu wel 100% zeker: een 2e Van Impe (die had volgens mij ook korte beentjes maar kon die wel omzetten in opwaartse beweging) word ik niet. Het gekke is dat ik in de 1e week vooral last leek te hebben van een beperkte longinhoud  (aka chickenbreast). Daar moet ik de volgende keer toch echt aan werken. Maar nu moet ik stampen, ook in het bijna lichtste verzet, break, en verder. De omgeving is prachtig, werkelijk. Met foto's kun je helaas geen diepte zien. Maar die is er wel! De omstandigheden zijn perfect. Ik had geen betere dag kunnen uitkiezen om dit klusje te klaren. De reisgids gaf goed aan waar de klimmen zaten, en met welk stijgingspercentage de argeloze fietser rekening moet houden. Maar hoe ga je om met een route van 9, 7, 7, 9, 6 en 10 %? Heel even dacht ik de 7 onder controle te hebben. De overgang naar 9 is killing me (en niet eens softly). Ik heb me inmiddels wel een techniek aangeleerd. Geoefend in de Elzas ofzo, lang geleden. Rustig en zo diep mogelijk inademen (soms met wijd open mond als een of andere grote vis) en dan gefaseerd uitademen met een puf na. Zo is de luchtzak echt helemaal leeg en kan er weer 100% O2 in. Bij passerende auto's of motoren heb je dan wel soms het gevoel alsof je het lood tot in je diepste innerlijk inhaleert, maar ik moet verder. Volgende ademhaling beter. Op deze manier ga ik niet hyperen of sprinten. Ik moet er wel bij nadenken, dus weinig gelegenheid voor het veel terecht aangeprezen 'genieten'. Het is a fucking hard job. Had ik al wel opgemerkt dat de omgeving prachtig is, want dat issie. Ik sta ook wel eens stil ;-)
En ik ga omhoog, hoger en hoger. Ik kan het zelf bijna niet geloven. Eerder had  ik me voorgesteld dat deze dag uit 2 delen zou bestaan: Thusis - Splugen en Splugen - Splugenpass. Alles daarna is bonus. Grofweg liep het zo. Alleen klimmen is klimmen. Plaatsnamen doen er niet toe. Omhoog. Benen doen zeer. Verder. Ik heb de remmen veel gebruikt: om te voorkomen dat ik achteruit ga!
Ik passeer en word gepasseerd door 2 Duitse jongens. Een dikke en een dunne. Ook volbepakt. Je raadt het al: de dunne rijdt soepeltjes omhoog. De dikke zwoegt, heeft het moeilijk.  Ik voel me verwant met de dikke. In het plaatsje Splugen zitten ze bij een fonteintje, uit te blazen. Ik vraag hoe het gaat. 'Anstrengend'. Zij nemen de Bernardpas. Als ik zeg dat ik over de Splugenpass ga, reageert de dunne respectvol. Zoho. Die pas is wel steil. Ik knik. En korter, zegt hij. Kijk, dat geeft een mens weer moed.
Nog geen 100 meter verder besluit ik op het laatste terras in Zwitserland, dat me als land zeer goed bevallen is, een koffie te nemen. Beetje insmeren. Rusten. Dan kan ik er zometeen als het echt begint er tegenaan. Als ik moet afrekenen knipper ik even ongelovig met mijn ogen. 4.20. Ik zeg: ein Kaffee. Und wiederhole : ein Kaffee. De juffrouw wijst als bewijsvoering naar de display van de kassa: 4.20. 'Sehen Sie, es stimmt.' Ja, de computer zegt het, discussie gesloten. Doet me denken aan een Britse comedy, waarin een volstrekt ongeïnteresseerde baliemedewerkster steeds naar het beeldscherm knikt: 'Computer says: No'.
Het echte werk begint. Verderop met haarspeldbochten en al. En ik stijg. Ik wind er geen doekjes om, het deed pijn. Twee dingen zoals voorganger Den Uyl vroeger zei: ten eerste: de omgeving is werkelijk prachtig (of had ik dat al gezegd) en ten tweede: het was echt een zware kluif. De eerder beschreven ademhalingstechniek combineerde ik nu met een korte etappe-strategie. Dat werkt vooral goed in beklimmingen met overzichtelijke haarspeldbochten: van bocht naar bocht, en dan steeds ff uithijgen en op naar de volgende. Het werkt en ik stijg en stijg. Dit verhaal wordt zo net zolang als de beklimming.  Maar ik was wel mooi op tijd vertrokken en kwam dus na 1001 etappes op een mooie tijd boven aan. De top op 2115 meter. Tevens ook grenspost. Geen mens. Als ik even in stilte geniet, is er ineens wat leven. Heel de weg geen fietser gezien, sta ik 5 minuten boven, komen er 2, 3, 4 bij. Zij doen hetzelfde als ik doe. En we nemen foto's van elkaar.
Ik heb het idee dat ik iets gepresteerd heb. Ik weet niet wat, maar toch. I did it. Ik laat degenen die ik het meest lief heb dat direct weten.
Dan de bonus. De reisgids heeft ook hier gelijk: een lange lange lange afdaling. Ik geniet ervan, al was het maar omdat ik weet dat hierna niet nog een klim volgt, maar de Povlakte. Het woord zegt genoeg. Dus naar beneden. Ik had bedacht dat het niet slim zou zijn om rare dingen te doen tijdens de afrit, zoals helm of bril rechtzetten, koekjes eten, drinken, neuspeuteren. Hands on the wheel and eyes upon the road. Nou, rollen deed het. Voor je het weet zit je aan de 40 of zelfs 50 km/u of meer. Remmen! En inderdaad je krijgt pijn in de handen. Er zaten nog 2 klimmetjes in, waaronder een verkeersdrempel. En dat deed me toch zeer in de benen. Ik beland in Chiavenna. Italië. Een schattig hotel met balkon met uitzicht. Even later zit ik in een trattoria en krijg heerlijk slow food voorgeschoteld. Heerlijk. Italië op de fiets wie had dat gedacht. En met Chiavenna zit ik er echt meteen midden in: straatjes, fonteintjes, ouwe panden, lekker eten, kletsende locals, lekker weer. Alhoewel, het gaat morgen regenen zegt mijn computer, dus dat is zo.
Lange klim. Lang verhaal.
Arrivederci.