Dag 18. Meerdag

• Chiavenna ~ Cisano Bergamasco   85 km

Het korte verblijf in Chiavenna is me meer dan uitstekend bevallen. Toen ik over de pas Italia binnen sjeesde en de afdaling onderging, passeerde ik een aantal aanstaande spookdorpen. Deze gehuchten waren niet om over naar huis te schrijven. Leegstand, leegte, verval. In een dorpje wees een oudere dame naar een oude, kapotte regenpijp. De oudere man keek en knikte. Reparatie werd overwogen. Misschien niet vandaag, dan toch zeker domani. Die pijp is een miniem deeltje van een lange gevelwand van verschillende huizen. En die zag er belabberd, onbewoond en onbewoonbaar uit. De echte kenner kan daar doorheen kijken, soms letterlijk, maar dit was onbegonnen werk. Er staan trouwens wel vaak interessante panden tussen. Zelfs in het keurige Zwitserland zag ik mooie, maar ongebruikte Gasthauser, hotels, boerderijen. Misschien iets voor een TVprogramma: doehetzelver zoekt opknappertje. Waarschijnlijk bestaat het format al. Ik dwaal af.
Vanochtend werd ik op prettige wijze gewekt op in deze omstandigheden echt Italiaanse wijze: gepraat op straat en klokkengelui. Beide zonder irritant te zijn. Tegenover het hotel zijn twee scholen. De kinderen popelen om naar binnen te gaan. De ouders nemen de dag en de buren door. De oude toren van het zeer nabijgelegen klooster liet geregeld van zich horen. Wat een aangenaam gelui(d). En ik kan het weten want ben geboren en getogen onder de rook van zo'n toren, of tenminste toch in het zicht ervan. Ik hou ervan. De dag wordt netjes begeleid door de slagen van de klokken, of er is iets bijzonders aan de hand, een bruiloft of begrafenis. Ik ben niet gelovig maar geloof wel in rituelen. Dingen die je samen doet.
Ik ontbijt alleen in een fraaie, sfeervolle eetzaal. Als ik eenmaal bepakt ben, neemt de vriendelijk lachende hotellier een kiekje van me voor zijn hotel waar hij dadelijk achterblijft. Ik had dat ook andersom kunnen doen, bij al mijn gastvrouwen en - heren. Hun gezichten vervagen al een beetje in die grijze massa van me, of vloeien inelkaar over.
On the road again. Even nog naar de buren, het klooster. Het past hier zo natuurlijk in de omgeving. Dan door het centrum dat weer vol leven is: mensen drinken koffie, maken een praatje of een geintje, kloppen elkaar op de schouder, bieden hun koopwaar aan, bellen. Chiavenna, onthou die naam.
Dan laat ik de drukte achter me. In de loop van de dag kom ik slechts een enkele keer in aanraking met het stadse. Ik zoef vooral over fietspaden door natuurgebieden en langs water. Zo nu en dan ga ik parallel op met een wat drukkere weg. De herrie en gassen (die ik soms diep inhaleer) storen me. Het merendeel van mijn nabije omgeving is groen. Dan een uitzicht op water. Lago di Mezzola. Met bergen op achtergrond. Prachtig. En dat herhaalt zich meerdere malen. Iets verder het grote Lago di Como. Zeer bekend. En terecht. Op de fiets ervaar je het toch weer anders. Ik ruik de lente, ik hoor de vogels of de rustige grasmaaier. La Primavera in optima forma. Zo is het niet alleen een fietstocht maar vakantie!  Deze route langs de meren is fantastico. Wisselende zichten op water, bergen, haventjes, villa's, slingerende wegen. De halfopen tunnels en af en toe voorbij razende sportwagens neem ik op de koop toe, sterker, die maken het plaatje af. Bij Bellano kan ik het niet laten en pik een terrasje. Iets verderop in Varenna neem ik de boot. Ik koop natuurlijk eerst een ticket naar Bellagio en neem tijdig stelling bij de mij aangewezen steiger. Vanaf de andere vertrekt de veer naar Menaggio. Dit levert onder de toeristen verwarring op en men vraagt mij of de boot die hier aanlegt naar Bellagio gaat. Accentloos en volmondig zeg ik: 'Si".
Ik hou wel van bootje varen. Als het even kan ga ik het water op, in zo'n toeristenschip. Of ik beklim de plaatselijke toren. Ooit was ik met Brigitte en Simone in Berlijn en we stonden voor met museum met het Pergamonaltaar. Daar moest ik tijdens mijn 3e bezoek aan die mooie stad toch eens naar binnen. Het was echter mooi weer. Dus .... we namen de boot op de Spree, met een biertje erbij, dat wel. Het Pergamonaltaar staat er later nog wel, tenzij ze het teruggeven aan de Grieken of de Turken.
Geen biertje als ik op het Comomeer ronddobber, maar een heerlijk zonnetje en prachtige vergezichten. Aan de westoever gaat de fietstocht verder. De temperatuur loopt wat op. Veel ontmoetingen vinden zo niet plaats. Ik tuf lekker door. Twee lange tunnels door, dat is minder maar ook spannend. Bij Lecco wordt het echt druk. In de stad zijn tal van hotels, maar het trekt me niet. Verder. Lac di Garlate, Lac di Oglinate. Zuidwaarts. Als ik aankom in het hotel in Cisano Bergamasco dat ik gebeld heb, biedt de jonge hotellier me eerst fris water aan. Kijk, zo doe je dat als een nieuwe, dorstige gast arriveert. Nu eten.