Dag 19. Lunchen in Bergamo

• Cisano Bergamasco ~ Palazzolo sull'Oglio   65 km

Als ik 's avonds nog wat tele kijk, is het beeld helder: Real-Juve 1:1. Het erbij geleverde commentaar was super super druk. Zo nu en dan verstond ik een woord: Real, Juve, finale, Barcelona. Als ik wat wegdutte, werd ik uit de droom geholpen door een gil uit het magische kastje. Er moesten wel 2 goals in 1 keer zijn gemaakt als ik de uitlatingen van de commentatoren (een duo ) hoorde. Dat viel mee, de stand bleef gelijk. De Italianen waren dolblij, op TV dan, in mijn directe omgeving merkte ik geen respons. Daarna napraten, niet op 1 of 2 zenders, maar op wel 3 of 4.
De volgende ochtend was ik goed uitgerust. Genietend van het ontbijt met onder meer een heerlijke sinaasappelcake. Ik heb er een kiekje van gemaakt.  Er is al een stuk afgegeten. Te lekker om lang te laten liggen. Ik complimenteerde de gastheer met zijn gastvrije optreden. Bij mijn vertrek zag ik een familiefoto bij de in- of in mijn geval uitgang. Wat oudere man (de vader?), moeders (dat kon niet missen, die had ik al meerdere malen met een kleinkind zien rondhannessen, tegelijk een oogje in het hotelzeil houdend), twee lachende jongemannen. Een ervan was mijn gastheer.  Leuke foto.
Hup op de fiets. Van welke kant kwam ik ook alweer. Ik was noodgedwongen iets van de route afgeweken en moest met een pittige stijging die weer oppikken. Daarna kwam nog de pittige stijging uit de reisgids. Het ging beide keren goed. Veel in de mensenwereld is psychologie. Ik dacht steeds: als ik de Alpen over kan dan lukt dit bultje ook. Het lichaam werkte wel goed mee. Geen papbenen deze keer, maar power. De tocht verliep volgens het bekende patroon: wat wegen met auto's, wat zonder, fietspaden door ja, gewoon weer erg mooie landschappen. Vandaag wilde ik naast natuur ook cultuur 'doen'. Bergamo. Eerst deed ik nog het geboortedorp van Papa Giovanni XXIII. Een geliefde voorganger van Franciscus. De man kwam blijkbaar uit een gewoon boerengezin. Het gebouw met poort, binnenplaats en nog een binnenplaats zag er goed verzorgd uit. Het is blijkbaar nog steeds een trekpleister. Er is ook een museum aangeplakt, die laat ik over aan de voornamelijk oudere dames die er rondbanjeren.
Ergens rij ik door een zeer smal straatje met aan de ene kant een muur en aan de andere een lange rij gebouwen, met nog een tweetal haakse bochten. Als ik daar uit kom, is het alsof ik uit een tunnel rij, zo het vlakke land in. Fietsen maar.
Het is warm. Als ik op een geasfalteerd parkeerplaatsje een paar markttentjes zie, denk ik: bananen. Bij de fruitkraam maak ik op verzoek bekend dat ik uit Ollanda kom. Een tengere vrouw met tattoes raakt daarvan erg enthousiast. Ollanda! Amsterdam! Ze laat spontaan een foto op haar mobieltje van een plantje in een potje zien. Als ik zeg 'Tulp' is ze nog drukker. Inmiddels heb ik duidelijk gemaakt dat ik uit Eindhoven kom. Er meldt zich een jongeman in het gesprek die iets met Eindhoven heeft. Het gaat me nu toch te snel. Als zei zegt 'Easyjet' en ik 'Ryanair' moet ze hard lachen. Ik ga verder.
Het wordt saai ;-) : nog meer moois on the road. Dan begin ik aan de klim die me naar Bergamo voert. Een lange, bochtige, fantastische weg met het juiste stijgingspercentage. Wegkrommingen, muurtjes, siertuinen, heuvels, villa's, wielrenners. Zweten. Mooi. Panorama op de oude stad op de heuvel. Ik vraag een passant een foto te maken. Als ik zeg waar ik vandaan kom en waar ik heen ga, steekt hij zijn duim op en zegt :'Respetto'. Omdat ik niet weet hoe  'ik ben er nog niet' in het Italiaans te zeggen, bedank ik hem en zeg 'Ciao'. Dan: een poort door en ik ben in de middeleeuwse stad en dat merk je meteen. Mensen, terrasjes, bussen, scooters, toeristen. Ik neem er een heerlijke lunch in zo'n traditioneel, hip slow food eettentje. Ik krijg ook een of andere gebakken groente voorgeschoteld die me niet echt smaakt. Toch ben ik blij dat ik het besteld heb. De ambiance is prima. Etende, lachende en keuvelende gasten. Voorgerecht, twee andere gerechten, water, cola, koffie. € 14. Zo kan het dus ook. Als ik even later afdaal in de benedenstad, blijkt daar een groot 19e eeuws stadsdeel te zijn. Andere keer. Ik wil weer naar buiten. Door het groen. Even later hoor ik weer het vertrouwde geluid van de knisperende grond onder de bandjes. Weer een natuurgebied. Ik neem zelfs een kleine omweg om een flink kasteel te bekijken en een lekker waterijsje te pakken. Verderop fiets ik tegen een wannabe Pantheon aan. Hoewel ik nog niet zo ver gefietst heb, word ik moe. Tijd voor een rustplek die ik met wat moeite vind in Palazzolo sull'Oglio. Wat me eerst een beetje doet denken aan een spookhuis, blijkt een erg leuke, hostelachtige locatie. Daarna nog een heerlijke pizza in een onooglijk maar zeer aardig en gezellig trattoria.  En dan, nu, bedtijd.