Dag 24. Appenijntje

• Modena ~ Gaggio Montano   80 km

De eerste 30 km, na weer een goed ontbijt en een laatste blik op de dom, gaan over een oud spoortraject. Die doen erg goed dienst als fietsroute, ook in Italië. Zo nu en dan passeer ik een meer of minder vervallen, gewezen stationnetje. Je kunt er nog wel staan wachten op de allerallerallerlaatste trein, een enkeltje. De omstandigheden zijn perfect. Lekker zonnetje, amper wind, niet te heet, nog vroeg. Het schiet lekker op. Ik rijd door het gebied van de Italiaanse Flip. Als ik de reclameborden moet geloven, en waarom niet, Chocomel en Calve-pindakaas zijn toch ook de lekkerste, staat de streek bekend om het heerlijke fruit. Als ik even stop om een foto te maken van een UFO-achtige watertoren, rechts daarvan een boomgaard en links een loods met tig fruitkratten, hoor ik een luide knal. Ik schrik me rot. Dacht even aan de UFO, maar het was zo'n kanon om vogels te verjagen. Nou, ik ben al weg hoor. Ik ben de Povlakte nu helemaal over. En dan komen de hellingen weer, de Appenijnen. Dat is echt zo'n gebergte waar ik al sinds de lagere school van heb gehoord, die ik al diverse malen doorsneden moet hebben, maar nu echt ervaar. En? Minder steil dan de Alpen (duhuh), erg groen en rustig, lange hellingen en lekkere afdalingen. Toch kost het veel energie. Het gaat niet om 8, 9 of 10%, maar toch 5 tot 7%. Het zweet gutst er uit. De omgeving kan ik dan niet bestuderen. Ik kijk naar de witte lijn en het asfalt. Er rijden niet veel auto's maar toch genoeg om steeds rekening mee te houden. Het wordt wel groener en groener. Ik zie waarschuwingsborden voor overstekend wild. Ik besef dat ik eigenlijk weinig wilde dieren heb gezien. Een konijn, 'n haas, meerdere salamanders en vissen, een plat slangetje, enkele roofvogels. Een keer zat er vlak voor me een specht. Tegen de tijd dat ik mijn fotomobieltje had gepakt was de vogel natuurlijk al lang gevlogen. Misschien horen de beesten me al van ver aankomen. Of zien. Ik heb bewust felgekleurde fietskleding aan. Ik zwoeg me omhoog. Die arme benen van mij hebben het zwaar. En dan: een hert of een groot ree. Mooi om te zien. Ik zie ook een bord met opschrift over verzorging van paarden. Foto, want die vliegen niet weg. In het dal naast het bord zie je het paard van Sinterklaas. Verder. Trappen. De weg buigt en .... gaat nog een stukje omhoog. Ik stop soms heel even, in de schaduw. Bij een verlaten bushalte (het is meer de ruïne van een bushalte, iets nieuws; in Tilburg staat een betonnen versie bij Abdij Koningshoeven, maar daar stoppen volgens mij nog bussen dus dat telt niet) ga ik er eens goed voor zitten. Ik heb de nodige proviand bij waar ik de hele dag al van snoep. De spieren moeten gevoed worden met brandstof. Ik heb het idee dat ik veel vraag van mijn lijf. Ook vraag ik me weleens af of de reisgids voldoende rekening houdt met een in potentie zeer grote doelgroep van 50plussers met net iets teveel bagage, weinig ervaring met lange afstand fietsen en benen die samen 112 zijn. (dat doet me denken aan Gotfried Bomans die ooit eens tegen Marlene Dietrich zei over haar ondergestel: 'Had mijn vrouw maar 1 zo'n been.') Het is best pittig. Leeftijd 'matters', dat merk ik nu wel. Dat is juist een van de redenen om dit avontuur dat al lang op mijn bucketlist staat, nu toch maar eens aan te gaan. Nu kan ik het nog doen, en inderdaad ik kan het nog. Als ik een Mariakapel tegenkom, niet de eerste op deze tocht, stop ik en steek ik een kaarsje op voor alle Maria's In mijn leven. bapM, aMp en zijn M, sbM en natuurlijk ons moeder en ma Hop waar ik de laatste dagen toch ook geregeld aan denk.
De Appenijnen zijn nog niet de mijne. Na 85 km stop ik. Ik bel. Ik sta zowat voor het hotel dat ik bel. Een vriendelijke Italiaanse ontvangt me. Het is een wat oudere boel, maar alles is schoon. Als ik beneden in het restaurant dat nog lang niet open is, een biertje bestel, krijg ik even later een paar stukjes lekkere pizza. Ik voel me genoodzaakt nog een birra te bestellen. Even een anderhalf uurtje liggen en dan een hele pizza met pint.
Morgen bereik ik Toscane. Op de fiets. Wie had dat gedacht.