Dag 3. Vennbahndag

• Raeren ~ Burg Reuland   87 km

Op tijd op, niet vroeger weg dan gister. Dit komt door het prima-de-luxe ontbijt bij Martha. Het is wel apart om als enige gast te eten in de woonkamer, terwijl de vrouw des huizes wat rommelt in de keuken en me graag nog een kopje koffie voorschotelt. Als ik haar vraag of dat haar kinderen op die foto zijn, aarzelt ze. "Jawel, dat is mijn enige kind, mijn zoon. Voor de tweede keer getrouwd, so geht dass Heut zu Tage." Vrijwel onopgemerkt draait ze de foto een beetje, zodat die vreemde gast aan tafel deze niet meer kan bestuderen. Nee, ze is erg vriendelijk en gastvrij. De slager die me gisteravond kort voor zessen nog wat vleeswaar verkocht, plus vier sneetjes brood uit eigen trommel meegaf, blijkt een oom van de jongeman te zijn. Ze zal hem er op aanspreken dat hij haar gasten goed verzorgd.

Op pad.
Dorp door en jawel hoor de tweede klim is weer zo'n duveltje. Maar ik red het. Ik kijk even niet op de kaart en laat me leiden door mijn Gps, die het prima doet. Zo maakt de techniek een keuze voor mij: ik neem de Vennbahnroute. Deze voert over een oude spoorlijn van Aken naar St. Vith en verder. Een aantal jaar geleden heb ik hier met de mountainbikeboys from Boxtel gereden. Samen met John J. een kaasfondue gemaakt. Dat was smullen. Bedankt John J.
De Vennbahnroute is wel wat extra kilometertjes, maar zonder duveltjes en het voert door een prachtig landschap. Voor de vierde keer deze reis passeer ik ongemerkt een Europese landsgrens. Mijn 5e land? Wat opvalt is dat je iets niet merkt: een grensoverschrijding. In Monschau had Heino ooit een cafeetje, of een van zijn fans, dat ben ik kwijt. De zaak hangt vol met plaatjes van de albinozanger. Dit keer heb ik overgeslagen. Lekker fietsen. Ik val in herhaling, maar t'is mooi. Het weer is weer erg wisselvallig. Zon, wind (mee; -) regen, hagel, kou en weer zon.
Ik passeer Wammes. Helaas John, niet langs Emma. In St. Vith vraag ik een passant een foto van mij te trekken. De man doet zijn best, vraagt waar de reis naar toe gaat ("zo, mijn broer is ook net die kant op, op een e-bike"). Hij groet me vriendelijk en vervolgt zijn pad. Na 20 meter treedt hij op zijn schreden terug, vertelt mij in a nutshell over het verwoestende bombardement dat de stad zowat compleet verwoestte, meer dan in Berlijn  (percentueel gezien,  80% om ?), St. Vith is maar een kleine plaats, zo besluit hij.
Ik rij over bruggetjes, langs glooiende weilanden met koeien met ongelijke poten. Ik passeer vennen. Speciaal voor Nadine en Hans maak ik een foto van zo'n plas. Ook nu zijn de waters in de Hoge Venen niet overal oversteekbaar.
Kort voor Burg Reuland wordt het "drukker". Twee echtparen uit verschillende richtingen en ik ineens op hetzelfde pad. Ook met mooi gekleurde tassen bepakt. Romegangers? Ik weet het niet, versnel een beetje, arriveer bij een mooi hotelletje met restaurant. Hier heb ik zojuist een flink stukje vlees genuttigd, als basis voor morgen. Tot dan dan.

Ps Ergens op de route stond een oude wagon. Dat deed me erg denken aan de mooie film Into the Wild en aan de prachtige liedjes van Eddie Vedder.  Voor de muziekliefhebbers staan rechtsonder wat links. Als het me lukt vul ik die nog aan. Eddie zingt over gewoon ademhalen. Heel gezond, zo meldde ik al eerder.